Το Ruby Mander Alizarin είναι ένα νέο χρώμα Winsor & Newton που έχει σχεδιαστεί με τα οφέλη της συνθετικής αλιζαρίνης.Ανακαλύψαμε ξανά αυτό το χρώμα στα αρχεία μας και σε ένα έγχρωμο βιβλίο από το 1937, οι χημικοί μας αποφάσισαν να προσπαθήσουν να ταιριάξουν με αυτήν την ισχυρή σκουρόχρωμη ποικιλία της λίμνης Alizarin.
Έχουμε ακόμα τα τετράδια του Βρετανού χρωματιστή George Field.είναι γνωστός για τη στενή συνεργασία με τον ιδρυτή μας σε χρωματικές συνθέσεις.Αφού ο Field ανέπτυξε μια τεχνική για να κάνει το madder να διαρκεί περισσότερο, διεξήχθησαν περαιτέρω πειράματα για την ανάπτυξη άλλων όμορφων ποικιλιών madder, με κύρια χρωστική ουσία την αλιζαρίνη.
Η ρίζα της κοινής τρέλας (Rubia tinctorum) καλλιεργείται και χρησιμοποιείται για τη βαφή υφασμάτων για τουλάχιστον πέντε χιλιάδες χρόνια, αν και χρειάστηκε λίγος χρόνος για να χρησιμοποιηθεί στη βαφή.Αυτό συμβαίνει επειδή για να χρησιμοποιήσετε το madder ως χρωστική ουσία, πρέπει πρώτα να μετατρέψετε μια υδατοδιαλυτή βαφή σε αδιάλυτη ένωση συνδυάζοντάς την με ένα μεταλλικό άλας.
Μόλις είναι αδιάλυτο, μπορεί να στεγνώσει και το στερεό υπόλειμμα να αλεσθεί και να αναμιχθεί με το μέσο βαφής, όπως κάθε ορυκτή χρωστική ουσία.Αυτό ονομάζεται lake pigment και είναι μια τεχνική που χρησιμοποιείται για την παρασκευή πολλών χρωστικών από φυτική ή ζωική ύλη.
Μερικές από τις παλαιότερες τρελές λίμνες έχουν βρεθεί σε κυπριακή κεραμική που χρονολογούνται από τον 8ο αιώνα π.Χ.Οι λίμνες Madder χρησιμοποιήθηκαν επίσης σε πολλά ρομανο-αιγυπτιακά πορτρέτα μούμιας.Στην ευρωπαϊκή ζωγραφική, το madder χρησιμοποιήθηκε πιο συχνά κατά τον 17ο και 18ο αιώνα.Λόγω των διαφανών ιδιοτήτων της χρωστικής ουσίας, οι τρελώδεις λίμνες χρησιμοποιούνταν συχνά για υαλοπίνακες
Μια συνηθισμένη τεχνική είναι να εφαρμόσετε ένα πιο τρελό λούστρο στην κορυφή του βερμούρι για να δημιουργήσετε ένα λαμπερό βυσσινί.Αυτή η προσέγγιση μπορεί να φανεί σε αρκετούς πίνακες του Βερμέερ, όπως το Κορίτσι με την Κοκκινοσκουφίτσα (περ. 1665).Παραδόξως, υπάρχουν πολύ λίγες ιστορικές συνταγές για πιο τρελές λίμνες.Ένας λόγος για αυτό μπορεί να είναι ότι, σε πολλές περιπτώσεις, οι πιο τρελές βαφές δεν προέρχονται από φυτά, αλλά από ήδη βαμμένα υφάσματα.
Μέχρι το 1804, ο George Field είχε αναπτύξει μια απλοποιημένη μέθοδο εξαγωγής χρωστικών από τις ρίζες του madder και του laked madder, με αποτέλεσμα πιο σταθερές χρωστικές ουσίες.Η λέξη "madder" μπορεί να βρεθεί για να περιγράψει τη γκάμα των αποχρώσεων του κόκκινου, από καφέ έως μοβ έως μπλε.Αυτό οφείλεται στο ότι τα πλούσια χρώματα των madder βαφών είναι αποτέλεσμα πολύπλοκης ανάμειξης χρωστικών ουσιών.
Η αναλογία αυτών των χρωστικών μπορεί να επηρεαστεί από πολλούς παράγοντες, από τον τύπο του φυτού που χρησιμοποιείται, το έδαφος στο οποίο αναπτύσσεται το φυτό, μέχρι τον τρόπο αποθήκευσης και επεξεργασίας των ριζών.Επιπλέον, το χρώμα της τελικής χρωστικής ουσίας madder επηρεάζεται επίσης από το μεταλλικό αλάτι που χρησιμοποιείται για να το κάνει αδιάλυτο.
Ο Βρετανός χημικός William Henry Perkin διορίστηκε στη θέση το 1868 από τους Γερμανούς επιστήμονες Graebe και Lieberman, οι οποίοι είχαν κατοχυρώσει με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας μια φόρμουλα για τη σύνθεση αλιζαρίνης μια μέρα νωρίτερα.Αυτή είναι η πρώτη συνθετική φυσική χρωστική ουσία.Ένα από τα πιο σημαντικά οφέλη από αυτό είναι ότι η συνθετική αλιζαρίνη κοστίζει λιγότερο από τη μισή τιμή της φυσικής λίμνης αλιζαρίνης και έχει καλύτερη αντοχή στο φως.Αυτό συμβαίνει επειδή τα τρελά φυτά χρειάζονται τρία έως πέντε χρόνια για να φτάσουν στο μέγιστο δυναμικό χρώματος, ακολουθούμενα από μια μακρά και χρονοβόρα διαδικασία για την εξαγωγή των βαφών τους.
Ώρα δημοσίευσης: Φεβ-25-2022